Turystka domagała się zadośćuczynienia od przewoźnika za zagubiony bagaż

Turyści wykupili dwutygodniowe wczasy na jednej z wysp. Po ich przylocie, okazało się, że w transporcie zaginęła jedna z walizek. Zgodnie z zapewnieniami przewoźnika, zaginiony bagaż powinien trafić do turystów w ciągu 24 godzin, jednakże w rzeczywistości jego odnalezienie trwało 6 dni.

Powołując się na art. 22 Konwencji montrealskiej domagała się 140 euro, wraz z odsetkami odszkodowania z opóźnienie w dostawie bagażu, a także 3.743,00 zł., tytułem zadośćuczynienia za poniesioną szkodę niematerialną. Powódka argumentowała, że opóźnienie w dostarczeniu bagażu wynikające, jej zdaniem, z wyłącznej winy przewoźnika, wywołało silny stres i nerwy u powódki oraz jej rodziny. Turystka podniosła, że brak bagażu wiązał się dla niej oraz podróżującej z nią rodziny z dużym dyskomfortem z uwagi na brak możliwości korzystania z imprez wieczorowych oraz animacji, z powodu braku odpowiedniej garderoby.

Przewoźnik uznał pozew, w zakresie odszkodowania za opóźnienie w dostawie bagażu, odrzucając jednak roszczenie dotyczące odsetek, jak i zadośćuczynienia. Przedstawiciele przewoźnika argumentowali, że dwukrotnie proponowali turystce wypłatę odszkodowania (za pierwszym razem w wysokości 100 euro, za drugim w wysokości 140 euro), lecz ona odmówiła przyjęcia. Zdaniem przewoźnika żądanie odsetek było bezzasadne, ponieważ powódka mogła otrzymać należność przed skierowaniem sprawy do sądu.

Przewoźnik wskazywał także na brak podstaw prawnych co do roszczenia zadośćuczynienia za rzekomą krzywdę poniesioną przez powódkę w związku z opóźnieniem w dostawie bagażu. Strona pozwana argumentowała swoje stanowisko w ten sposób, że ani przepisy Konwencji, ani przepisy o odpowiedzialności kontraktowej nie przewidują, aby możliwe było dochodzenie od przewoźnika rekompensaty za uszczerbek niemajątkowy. Jednocześnie z uwagi na fakt, że działania spółki nie nosiły znamion deliktu, brak jest możliwości zastosowania do roszczenia powódki przepisów o odpowiedzialności deliktowej

Rozpatrujący sprawę Sąd Rejonowy dla Miasta Warszawy przyznał rację przewoźnikowi. Sąd nie uwzględnił żądania pozwu w zakresie zasądzenia odsetek w wysokości ustawowej. Jak stanowi bowiem art. 486 § 2 k.c., wierzyciel dopuszcza się zwłoki, gdy bez uzasadnionego powodu bądź uchyla się od przyjęcia zaofiarowanego świadczenia, bądź odmawia dokonania czynności, bez której świadczenie nie może być spełnione, bądź oświadcza dłużnikowi, że świadczenia nie przyjmie. Ponadto zwłoka wierzyciela zwalnia dłużnika z obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od dnia tej zwłoki, gdyż od tej chwili nie zachodzi po stronie dłużnika ani zwłoka, ani opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Biorąc pod uwagę fakt, iż powódka nie przyjęła propozycji zapłaty kwoty odszkodowania z tytułu opóźnienia w dostarczeniu bagażu na etapie przedprocesowym, podtrzymując żądanie pozwu w tym zakresie zawarte w pozwie wniesionym w dacie 18.12.2014 r., stwierdzić należy o bezzasadności obciążenia pozwanej odsetkami ustawowymi. - uznał sąd w uzasadnieniu wyroku o sygnaturze I C 2055/14. Wyrok jest nieprawomocny, jego pełne uzasadnienie można znaleźć na stronie www.orzeczenia.ms.gov.pl

Sąd podzielił także zdanie przewoźnika, że przepisy Konwencji montrealskiej nie przewidują możliwości uzyskania od przewoźnika rekompensaty za szkodę niemajątkową. Dodatkowo sąd uznał roszczenie zadośćuczynienia za nieudowodnione. Przytoczenie przez powódkę okoliczności związanych z krzywdą, której miała doświadczyć, obciąża na podstawie art. 6 k.c. właśnie powódkę. Tymczasem powódka - zdaniem Sądu orzekającego - nie wykazała, by doznała krzywdy wymagającej zaspokojenia od pozwanego w żądanej pozwem kwocie. Brak jest dowodów potwierdzających konflikty w rodzinie, konflikty z pracownikami biura podróży - w związku z zaistniałą sytuacją, na co powódka również wskazywała zarówno w pozwie, jak i w zeznaniach przed Sądem, które w tej części Sąd uznał za niewiarygodne, ponieważ nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie - można przeczytać w uzasadnieniu. Wątpliwości Sądu wzbudził także brak składania przez powódkę jakichkolwiek zastrzeżeń co do przebiegu imprezy turystycznej w stosunku do organizatora wyjazdu, co również poddaje w wątpliwość twierdzenia powódki na okoliczność doznanej krzywdy

Sąd oddalił roszczenie zadośćuczynienia jako bezpodstawne i nieudowodnione, zarówno co do zasady jak i wysokości. Nadto obciążył powódkę kosztami postępowania, jako stronę przegrywającą proces. Sąd wskazał, że wprawdzie żądanie odszkodowania za opóźnione dostarczenie bagażu było zasadne, ale pozwany "nie dał powodu do wytoczenia sprawy" i powódka mogła je uzyskać bez wchodzenia na drogę sądową.