Nowe wpisy na Liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO

UNESCO dokonało nowych wpisów na Liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości. Znalazły się na niej m.in. kuchnia włoska, słynne cypryjskie wino, a także polska tradycja.

Nowe wpisy na Liście niematerialnego dziedzictwa to:

• Biszt (męski strój Abaa): umiejętności i praktyka, Katar, Bahrajn, Irak, Jordania, Kuwejt, Oman, Arabia Saudyjska, Syryjska Republika Arabska i Zjednoczone Emiraty Arabskie
  
  Biszt to tradycyjny strój wierzchni noszony przez mężczyzn podczas specjalnych okazji, takich jak narodziny, śluby, pogrzeby, ceremonie i święta. Długa szata, noszona na zwykłych ubraniach, jest narzucana na ramiona, owijana wokół klatki piersiowej i trzymana z jednej strony, pozostawiając prawą rękę wolną do powitania. Styl stroju różni się w zależności od regionu, pory roku i dnia, a strój jest wykonany z naturalnych materiałów, takich jak wełna i sierść wielbłądzia lub kozia.
  
  
• Joropo, Wenezuela
  
  Joropo to żywa tradycja świąteczna, będąca wynikiem spotkań rdzennej ludności, Afrykanów i Europejczyków. Jej zwyczaje różnią się w zależności od regionu: Wschodniego, Gujany, Andów, Zachodniego Centrum, Centrum i Wielkich Równin. Łączy w sobie muzykę, poezję, śpiew i taniec, a także angażuje różne instrumenty, takie jak harfa, cuatro, marakasy, skrzypce i akordeon. Piosenki często opowiadają historie o miłości, naturze, humorze i życiu codziennym. Muzyka joropo jest grana przez cały rok, zarówno spontanicznie, jak i podczas zaplanowanych wydarzeń, i jest powszechna podczas uroczystości rodzinnych, zgromadzeń publicznych oraz festiwali religijnych i kulturalnych. Odbywa się tam taniec w parach, w którym mężczyzna i kobieta trzymają się w pewnej odległości od siebie, rozpoczynając od walca, i wykonują określone kroki i ruchy.
  
  Święto Matki Boskiej z Guadalupe - Patronki Sucre, Boliwia
  
  Święto Matki Boskiej z Guadalupe to wydarzenie religijne i kulturalne odbywające się co roku w Sucre. Oddaje ono cześć Matce Boskiej z Guadalupe, postrzeganej przez wielu jako duchowa opiekunka. Koordynowane przez Kościół Katolicki i Stowarzyszenie Zespołów Folklorystycznych, święto łączy wiarę z muzyką, tańcem i sztuką tradycyjną. Rozpoczyna się przeniesieniem wizerunku Matki Boskiej do katedry miejskiej, a następnie obejmuje codzienne modlitwy, procesje ze świecami, występy muzyczne i uroczystości publiczne.
  
  
• Cuarteto: muzyka, taniec i teksty piosenek w Kordobie, Argentyna
  
  Cuarteto to żywiołowy gatunek muzyki tanecznej, łączący lokalne style muzyczne criollo z wpływami europejskich imigrantów. Wczesne orkiestry cuarteto grały na takich instrumentach jak fortepian, skrzypce, akordeon i kontrabas, a śpiewak dyrygował wykonaniem. Z czasem gatunek ten włączył karaibskie rytmy, afro-latynoamerykańskie instrumenty perkusyjne i instrumenty dęte, stając się istotną częścią lokalnej kultury. Dziś cuarteto pozostaje ważnym wyrazem kulturowym, a teksty często koncentrują się na życiu codziennym, miłości i radości. Jest popularne podczas "bailes" (imprez tanecznych), gdzie występują orkiestry składające się z ośmiu lub więcej muzyków, a ludzie tańczą w kręgu, podążając za szybkim rytmem znanym jako "tunga".
  
  
• Tradycyjna sztuka tkania sari w Tangail, Bangladesz
  
  Sari z Tangail to tradycyjny, ręcznie tkany materiał, charakterystyczny dla społeczności Basak i Dżhola, składających się odpowiednio z hinduistów i muzułmanów. Jest on wytwarzany z bawełny, jedwabiu lub juty przy użyciu specjalnej techniki tkackiej. Sari z Tangail charakteryzują się delikatną fakturą, szczegółowymi wzorami i lokalnymi motywami, dzięki czemu każdy element jest dziełem sztuki odzwierciedlającym lokalne praktyki społeczne i kulturowe. Sari mają silną wartość kulturową i są często noszone podczas ważnych świąt, wesel i uroczystości. Mężczyźni zazwyczaj prowadzą główny proces tkania, obejmujący projektowanie, farbowanie przędzy i wytwarzanie tkaniny za pomocą tradycyjnego krosna ręcznego. Kobiety pomagają, wytwarzając nić na tradycyjnym kole, nakładając skrobię ryżową i dodając ostatnie szlify. Pozostali członkowie rodziny, w tym młodzież, pomagają w przygotowaniu tkaniny do wykończenia.
  
  
• Styl sztuki miniaturowej Behzada, Afganistan
  
  Sztuka miniaturowa to szczegółowa i symboliczna forma malowania scen historycznych i literackich. Jego podstawową funkcją jest zapoznawanie społeczności z elementami kultury, historii i literatury, ucieleśniając wiedzę i wgląd w ich wspólną przeszłość. Niektórzy artyści przyczynili się do jego uznania i popularności, a ich prace zdobią obecnie muzea światowej sławy. Na przykład wielu artystów i szkół czerpie inspirację z projektów i stylu Kamala ud-Dina Behzada, wykorzystując go jako główny wzór.
  
  
• Tradycja marionetek prętowych w Brukseli, Belgia
  
  Lalkarstwo prętowe to tradycyjna forma teatru odziedziczona po wędrownych teatrach jarmarcznych w Europie. Lalkami porusza się za pomocą metalowych prętów przymocowanych do głowy i ciała. Pręty te pozwalają lalkarzom kontrolować ruchy lalek. Ćwiczenie to wymaga wprawnej pracy zespołowej, składającej się z maksymalnie sześciu lalkarzy ukrytych za budką. Lalkarze podążają za głosem prowadzącego, który odgrywa wszystkie postacie, zmieniając ich intonację głosu. Spektakle, często komediowe i improwizowane w zależności od reakcji publiczności, oparte są na historiach rycerskich, scenach biblijnych i popularnych powieściach XIX wieku. Użycie lokalnego języka i odniesień do kultury regionalnej pomaga
  
  
• Bożonarodzeniowy Bram i Sambai w Gales Point Manatee, Belize
  
  Bożonarodzeniowy Bram i Sambai to coroczne obchody kulturalne odbywające się 25 i 26 grudnia w Gales Point Manatee Village, położonym na półwyspie w Lagunie Południowej, na środkowym wybrzeżu Belize. Głęboko zakorzenione w afrykańskim dziedzictwie, uroczystości te promują jedność i poczucie wspólnej tożsamości w społeczności praktykującej. Bram rozpoczyna się śpiewem i tańcem uczestników w stylu "nawoływanie i odpowiadanie", podczas gdy przechodzą od domu do domu, przy akompaniamencie lokalnie wykonanych instrumentów, takich jak bębny "Gumbay" i "Sambai". Gospodarze oferują jedzenie i napoje na powitanie tancerzy. Procesja Bram wyrusza z północnego krańca półwyspu w Boże Narodzenie i kończy się na południowym krańcu, zmieniając kierunek w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia.
  
  
• Gra na dudach, Bułgaria
  
  Dudy to tradycyjny instrument dęty, składający się ze skórzanego worka połączonego z piszczałką (piszczałką z otworami na palce i stroikiem), burdonu (piszczałki, która wydaje ciągły dźwięk) oraz dmuchawki, która służy do napełniania worka powietrzem. Istnieją różne rodzaje dud w zależności od wysokości dźwięku: wysokie, średnie i niskie. Na dudach gra się podczas wydarzeń towarzyskich i kulturalnych, w tym tańców ludowych, świątecznych posiłków, rytuałów i spotkań. Można grać na nich indywidualnie lub w zespole, a czasami towarzyszy temu śpiew, a wiedza i umiejętności przekazywane są z pokolenia na pokolenie.
  
  
• Zaffa w tradycyjnym ślubie, Dżibuti, Komory, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Irak, Jordania, Mauretania i Somalia
  
  Zaffa to tradycyjny orszak ślubny, który oznacza przejście pary z życia singla do małżeństwa. Obejmuje on rytuały, muzykę, taniec i uroczyste spotkanie. Zaffa rozpoczyna się od starannych przygotowań. Panna młoda poddaje się rytuałom oczyszczającym i nakłada hennę, a dla panny młodej i pana młodego przygotowywane są specjalne ubrania, biżuteria i inne ozdoby. Podczas ceremonii wykonywane są symboliczne czynności mające na celu ochronę pary i błogosławienie ich związku. Czynności te różnią się w zależności od społeczności praktykujących i mogą obejmować picie mleka, rozbijanie jajka lub noszenie peleryny krewnego.
  
  
• Spotkanie Hadrami Dan, Jemen
  
  Hadrami Dan to tradycyjny spektakl i spotkanie społeczności, łączące spontaniczną poezję, muzykę i taniec, szeroko praktykowane w prowincji Hadhramaut. Typowe spotkanie Hadrami Dan obejmuje co najmniej jednego śpiewaka i poetę, a publiczność siedzi w rzędach lub kręgach. Występ rozpoczyna się rytmicznym recytowaniem słowa "dan" do wybranej melodii. Poeta improwizuje następnie wers uzupełniający melodię. Po wersie następują kolejne, stworzone i wykonane przez tego samego poetę lub innych uczestników. Melodie, zwane "aswat", różnią się rytmem i tonacją i można je grać na tradycyjnych i nowoczesnych instrumentach, takich jak oud, flety, skrzypce i tradycyjne bębny.
  
  
• Guruna, praktyka pasterskich, społeczno-kulturalnych i artystycznych rekolekcji skupionych wokół hodowli zwierząt wśród ludu Massa, Czad i Kamerun
  
  Guruna to rekolekcje kulturalne, które stanowią szkołę życia dla członków społeczności Massa, zamieszkującej oba brzegi rzeki Logone w Czadzie i Kamerunie. Termin ten odnosi się zarówno do uczestników, jak i do samych rekolekcji, które odbywają się raz w roku. W tym czasie młodzi chłopcy i mężczyźni przenoszą się ze swoim bydłem do obozu położonego w pewnej odległości od ich domów. Dziewczęta nie nocują, ale uczestniczą w rekolekcjach, pomagając przy jedzeniu i przygotowywaniu dekoracji. Podczas rekolekcji młodzi ludzie uczą się zapasów, muzyki, tańca, rękodzieła oraz historii i wartości lokalnej społeczności.
  
  
• Rodzinny cyrk z tradycjami, Chile
  
  Cyrk z rodzinną tradycją to sposób na życie, który łączy tradycje i umiejętności przekazywane z pokolenia na pokolenie. Łączy rodziny podróżujące w karawanach, dzieląc się swoją sztuką i kulturą, gdziekolwiek się znajdują. Dla twórców, życie cyrkowe to powołanie, głęboko zakorzenione w rodzinie i społeczności. Chociaż każdy cyrk ma swoją własną tożsamość, rytuały i ceremonie, członkowie czują się częścią szerokiej rodziny artystów cyrkowych, zjednoczonych wspólnymi tradycjami i świętami. Artyści cyrkowi wcielają się w różne role w ciągu swojego życia, takie jak akrobaci, klauni, iluzjoniści i konferansjerzy, często pełniąc wiele ról.
  
  
• Son, Kuba
  
  Son to tradycyjna forma muzyki i tańca, która łączy śpiew, grę na instrumentach, rytm i ruch. Wykonywana jest w parach lub grupach, łącząc improwizację z ustalonymi schematami. Son zawiera teksty zaczerpnięte z życia codziennego, przekazywane ustnie, i łączy w sobie afrykańskie i europejskie wpływy muzyczne. Taniec jest ściśle związany z muzyką, a bas i instrumenty dyktują kroki tancerzy. Praktyka obejmuje różne role, takie jak śpiewacy, tancerze, kompozytorzy, muzycy i twórcy instrumentów. Śpiewak prowadzi występ, często improwizując zwrotki i prowadząc taniec, podczas gdy "tres" (instrument strunowy) odgrywa kluczową rolę muzyczną.
  
  
• Commandaria, Cypr
  
  Commandaria to tradycyjne słodkie czerwone wino produkowane w grupie wiosek na południowych zboczach gór Troodos. Jest ono ściśle związane ze środowiskiem naturalnym i opiera się na wykorzystaniu lokalnych odmian winogron oraz tradycyjnych technik winiarskich. Obejmują one zbiór winogron późnym sezonem, suszenie ich na słońcu i leżakowanie wina w dębowych beczkach. W produkcję wina Commandaria zaangażowane są rodziny, spółdzielnie i winiarnie różnej wielkości, a związana z tym wiedza i umiejętności są przekazywane nieformalnie podczas pracy na roli, uroczystości rodzinnych, festiwali i uroczystości.
  
  Amatorski teatr, Czechy
  
  Teatr amatorski to działalność społeczna, w ramach której ludzie w różnym wieku i płci spotykają się w wolnym czasie, aby tworzyć i wystawiać sztuki. Uczestnicy nie są zawodowymi aktorami, lecz działają jako wolontariusze, pisząc, adaptując i wystawiając spektakle, często dla lokalnej publiczności. Sztuki te mogą zawierać znane dzieła, lokalne historie lub oryginalne scenariusze stworzone przez grupę. Spektakle zazwyczaj odzwierciedlają lokalne życie i poruszają problemy społeczne, tworząc przestrzeń do dialogu społecznego.
  
  Kushari, Egipt
  
  Praktyki związane z kushari koncentrują się wokół popularnego dania przygotowywanego z prostych, niedrogich składników, takich jak ryż, makaron, czarna soczewica i smażona cebula, z dodatkami takimi jak ocet, czosnek i ostry sos, dodawanymi według upodobań. Jest to sycący, niedrogi posiłek przygotowywany w domu i serwowany w restauracjach i na straganach ulicznych, szczególnie w pobliżu szkół i ruchliwych miejsc. Chociaż podstawowy przepis pozostaje niezmienny, istnieją regionalne warianty. Koszary cieszą się popularnością wśród ludzi w każdym wieku, płci i z różnych środowisk, zarówno wiejskich, miejskich, jak i nadmorskich.
  
  
• Bractwo Kwiatów i Palm, Salwador
  
  Bractwo Kwiatów i Palm to tradycyjne święto, które łączy rdzenne wierzenia z praktykami katolickimi w społeczności Panchimalco. Wydarzenie to zbiega się z początkiem pory deszczowej i żniw i charakteryzuje się procesją z palmami udekorowanymi polnymi kwiatami. Procesji, która przyciąga turystów z całego świata, towarzyszą tradycyjne tańce, muzyka, modlitwy oraz przygotowywanie specjalnych potraw z ryżu, kukurydzy, kakao i ziół. Dzieci noszą tradycyjne stroje wykonane z ręcznie tkanych tkanin i niosą wizerunki Matki Boskiej.
  
  
• Gifaataa, Święto Nowego Roku w Wolaita, Etiopia
  
  Gifaataa to święto Nowego Roku obchodzone przez społeczność Wolaita od połowy września do początku października. Przed rozpoczęciem święta ludzie sprzątają swoje otoczenie i wracają do domów, aby spędzić czas z rodzinami. Spory rozwiązywane są pokojowo w ramach przygotowań do Nowego Roku. W główny dzień festiwalu rodziny spotykają się, aby dzielić się surowym mięsem i lokalnym piwem oraz otrzymać błogosławieństwo od starszych. Wieczorami społeczność gromadzi się wokół ogniska, aby odprawiać rytuały, śpiewać i tańczyć. Festiwal trwa dziesięć dni i kończy się wielką wspólnotową uroczystością zwaną "goolo-igetta", która obejmuje jazdę konną, muzykę i końcowe błogosławieństwo od starszych.
  
  
• Mvet Oyeng, sztuka muzyczna, praktyki i umiejętności związane ze społecznością Ekang, Gabon, Kamerun i Kongo
  
  Mvet Oyeng to tradycja kulturowa praktykowana przez społeczność Ekang. Polega ona na śpiewaniu serii epickich opowieści, którym towarzyszy taniec i gra na tradycyjnym instrumencie strunowym. Publiczność aktywnie uczestniczy w przedstawieniu, grając pałeczkami lub klaszcząc, śpiewając i wchodząc w interakcję z opowiadaczem. Termin "Mvet Oyeng" odnosi się do opowieści, opowiadacza, instrumentu i muzyka. Istnieją dwie formy Mvet Oyeng: sakralna i popularna. Forma sakralna jest używana podczas ważnych wydarzeń i podlega ścisłemu procesowi inicjacji, natomiast forma popularna jest bardziej elastyczna i jest wykonywana podczas publicznych uroczystości i współczesnych pokazów.
  
  
• Diwali, Indie
  
  Diwali to święto światła obchodzone corocznie przez różne osoby i społeczności w całych Indiach, które oznacza ostatnie zbiory w roku oraz początek nowego roku i nowej pory roku. Zgodnie z kalendarzem księżycowym przypada ono na nów księżyca w październiku lub listopadzie i trwa kilka dni. To radosne wydarzenie symbolizujące zwycięstwo światła nad ciemnością i dobra nad złem. W tym czasie ludzie sprzątają i dekorują swoje domy i przestrzenie publiczne, zapalają lampy i świece, odpalają fajerwerki i modlą się o pomyślność i nowy początek.
  
  
• Gruzińska kultura pszenicy: tradycje i rytuały, Gruzja
  
  Gruzińska kultura pszenicy obejmuje szereg praktyk i rytuałów opartych na uprawie i wykorzystaniu lokalnych odmian endemicznej pszenicy. Obejmuje ona również wykorzystanie powiązanych przedmiotów, takich jak tradycyjne narzędzia pracy, kamienne młyny i ręcznie robione piece chlebowe. Dla praktykujących społeczności, endemiczna pszenica jest symbolem życia, wzrostu i obfitości. Rodziny i społeczności przestrzegają określonych zwyczajów związanych z sadzeniem i zbiorem, zachowując pszenicę na specjalne okazje, takie jak rytualne posiłki i święta religijne. Kluczowe momenty to pierwsza orka podczas wiosennej lub jesiennej równonocy oraz wspólnotowa uczta w czasie żniw, podczas której ludzie spotykają się, aby świętować przy jedzeniu, muzyce i wspólnych rytuałach.
  
  
• Muzyka i taniec highlife,Ghana
  
  Muzyka i taniec highlife to popularna forma ekspresji muzycznej i opowiadania historii, znana z żywiołowych rytmów, tekstów i silnego związku z codziennym życiem. Wykorzystuje mieszankę instrumentów, w tym gitar, instrumentów dętych, bębnów, ksylofonów i instrumentów perkusyjnych. Muzyka często opiera się na śpiewie "na żądanie i odpowiedź", w którym wokalista jest wspierany przez chórki, i jest wykonywana w wielu językach lokalnych, a także po angielsku i pidżynie. Jest wykonywana podczas ślubów, pogrzebów, festiwali i ceremonii nadania imienia, często z tekstami odzwierciedlającymi aktualne problemy społeczne, takie jak zdrowie, edukacja, relacje oraz normy i wyzwania społeczne.
  
  
• Compas, Haiti
  
  Compas to popularny gatunek muzyki i tańca, który ma głębokie znaczenie kulturowe dla społeczności go praktykujących. Jako silny czynnik identyfikujący, łączy ludzi w każdym wieku, płci i o różnym pochodzeniu. Muzykę charakteryzuje synkopowany rytm, a akompaniują jej instrumenty takie jak gitary, instrumenty klawiszowe i perkusja. Compas łączy w sobie wpływy afrykańskie, europejskie i rdzenne, często poruszając tematy takie jak miłość, wolność, pokój i opór. Taniec Compas, rytmiczny spacer, charakteryzuje się ruchami miednicy, naprzemiennymi krokami i fizycznym połączeniem między tancerzami. Jest to środek ekspresji często wykorzystywany w terapii par oraz w relacjach z rodziną i przyjaciółmi.
  
  Kultura basenów, Islandia
  
  Kultura basenów odnosi się do powszechnego korzystania z podgrzewanych basenów zewnętrznych. Pomimo zimnego klimatu, miejsca te pozostają popularne, gościnne dla osób w każdym wieku, o różnym pochodzeniu i sprawności. Ludzie odwiedzają baseny z różnych powodów, takich jak ćwiczenia, relaks czy spotkania towarzyskie. Publiczne baseny są prowadzone przez społeczność i dla społeczności - dynamika ta stworzyła unikalne areny spotkań towarzyskich. Na przykład jacuzzi stały się nieformalnymi salami dyskusyjnymi. Kultura basenów jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, a rodzice przyprowadzają na basen niemowlęta. W miarę dorastania dzieci nadal odwiedzają baseny, uczęszczają na lekcje pływania, uczestniczą w zajęciach szkolnych i spędzają tam czas z przyjaciółmi lub rodziną.
  
  
• Al-Muhaibis: praktyki społeczne i tradycje z nią związane, Irak
  
  Al-Muhaibis to popularna gra, która sprawdza inteligencję i spostrzegawczość graczy. Zazwyczaj gra się w nią w miesiącu Ramadan, po modlitwie Tarawih. W grze biorą udział dwie drużyny siedzące naprzeciwko siebie. Losowanie decyduje, która drużyna rozpoczyna. Kapitan pierwszej drużyny ukrywa pierścień w dłoni jednego z członków drużyny, a drużyna przeciwna musi znaleźć pierścień w procesie eliminacji. Jeśli drużyna przeciwna znajdzie pierścień, zdobywa punkt. Jeśli drużyna przeciwna wyeliminuje gracza z pierścieniem, traci punkt, a punkt zdobywa druga drużyna. Gra toczy się do momentu, aż jedna z drużyn osiągnie ustaloną liczbę punktów. Grze towarzyszą pieśni i śpiewy.
  
  
• Drzewo Al-Mihras: wiedza, umiejętności i rytuały z nim związane, Jordania
  
  Al-Mihras to rodzaj drzewa oliwnego, który wyróżnia się rozmiarem i wiekiem. Pielęgnacja tych starożytnych drzew, w tym szczepienie, przycinanie, nawożenie i zbiór, wymaga tradycyjnej wiedzy i umiejętności przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Zbiór oliwek odbywa się między październikiem a początkiem listopada. Rodziny i sąsiedzi zbierają owoce ręcznie i grabiami. Zbiorom towarzyszą zwyczaje społeczne, pieśni i wspólne aktywności. Po zbiorach rolnicy i ich rodziny dbają o drzewa przez cały rok, aby utrzymać je w zdrowiu. Wśród innych praktykujących znajdują się operatorzy tradycyjnych i nowoczesnych tłoczni oliwy z oliwek, lokalni rzemieślnicy i artyści, którzy celebrują drzewo poprzez swoją pracę.
  
  
• Diwanija, jednocząca praktyka kulturowa, Kuwejt
  
  Diwanija to miejsce, w którym mężczyźni w różnym wieku i o różnym pochodzeniu spotykają się, aby rozmawiać, nawiązywać kontakty i dzielić się pomysłami. Może odbywać się w domu, przestrzeni publicznej, a nawet namiocie i stanowi kluczowe miejsce dla członków rodziny, sąsiadów i przyjaciół, którzy rozmawiają na tematy takie jak sprawy rodzinne, problemy społeczne, polityka i bieżące wydarzenia. Choć spotkania bywają kameralne, często nabierają rozmachu podczas specjalnych okazji, takich jak Ramadan, śluby, pogrzeby czy kampanie wyborcze.
  
  
• Wiedza i konteksty kulturowe związane z przygotowywaniem Maksym, tradycyjnego kirgiskiego napoju, Kirgistan
  
  Maksym to gęsty, sfermentowany napój, często spożywany w lokalnych społecznościach Kirgistanu i ceniony za swoje właściwości odżywcze. Proces przygotowania polega na prażeniu mąki (zwykle pszenicy, jęczmienia lub kukurydzy) w tłuszczu owczym, wymieszaniu jej z wodą i solą, a następnie pozostawieniu do fermentacji na kilka godzin z wykorzystaniem naturalnych kultur. Chociaż tradycyjnie to kobiety przygotowują Maksym, a mężczyźni zbierają składniki, role te są elastyczne i różnią się w zależności od gospodarstwa domowego. Różnice regionalne odzwierciedlają lokalny klimat i składniki.
  
  
• Tsapiky, rytm i styl muzyczny charakterystyczny dla południowo-zachodniego regionu Madagaskaru, Madagaskar
  
  Tsapiky to dynamiczny gatunek muzyczny, łączący nowoczesne i tradycyjne brzmienia, głęboko zakorzeniony w życiu społecznym mieszkańców południowo-zachodniego Madagaskaru. W jego skład wchodzą gitary elektryczne, perkusja, akordeony oraz lokalne instrumenty, takie jak "kabosy" (mała gitara) i "marovany" (instrument strunowy). Choć początkowo instrumentalny, z czasem ewoluował, obejmując teksty poruszające tematykę życia codziennego, miłości i spraw społecznych, a także tradycyjne tańce. Tsapiky odgrywa kluczową rolę w życiu społeczności, ponieważ jest wykonywany podczas niemal każdego wydarzenia towarzyskiego i rytualnego, w tym wesel, pogrzebów, festiwali i ceremonii.
  
  
• Przedstawienie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa w Iztapalapa, Meksyk
  
  Przedstawienie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa w Iztapalapa to tradycja wspólnotowa, która jednoczy mieszkańców w geście wiary, tożsamości i kultury. Jej początki sięgają XIX wieku, kiedy społeczność zobowiązała się do zorganizowania procesji dziękczynnej za przetrwanie epidemii cholery. Z czasem przedstawienie to przekształciło się w ważne wydarzenie kulturalne, które obecnie przyciąga miliony turystów każdego roku. Obchody rozpoczynają się w grudniu od przygotowań wspólnotowych, po których następują próby i prace logistyczne poprzedzające katolicki Wielki Tydzień.
  
  
• Sarawja, muzyka i taniec Aimara z Moquegua, Peru
  
  Sarawja, znana również jako Sarawjatana, jest praktykowana w dolinach Ticsani i San Felipe, w andyjskim regionie Moquegua. To coroczne święto odbywa się po katolickim Wielkim Tygodniu, oznaczając koniec pory deszczowej i początek żniw. Podczas festiwalu odbywają się rytualne tańce wykonywane przez grupy taneczne zwane "ruedas", czyli koła. Tancerze poruszają się w koncentrycznych kręgach lub równoległych rzędach, naśladując lot "kiwlas", andyjskich ptaków. Kobiety ubrane są w tradycyjne wełniane stroje i poruszają się w szybkich kręgach, podczas gdy mężczyźni towarzyszą im gwizdami, tupnięciem i grą na instrumentach. Grupy taneczne, składające się z małżeństw i ich przyjaciół, podróżują od wioski do wioski, aby występować i są witane lokalnym jedzeniem i produktami.
  
  
• Kuchnia włoska, między zrównoważonym rozwojem a bioróżnorodnością kulturową, Włochy
  
  Kulturowo-społeczna mieszanka tradycji kulinarnych, związana z wykorzystaniem surowców i rzemieślniczych technik przygotowywania potraw. Jest to wspólna aktywność, która kładzie nacisk na intymność z jedzeniem, szacunek dla składników i wspólne chwile przy stole. Praktyka ta ma swoje korzenie w przepisach zapobiegających marnotrawstwu żywności oraz przekazywaniu smaków, umiejętności i wspomnień z pokolenia na pokolenie. To sposób na łączenie się z rodziną i społecznością, czy to w domu, w szkole, czy podczas świąt, ceremonii i spotkań towarzyskich.
  
  
• Kaftan marokański: sztuka, tradycje i umiejętności, Maroko
  
  Kaftan to długa tunika noszona przez osoby każdej płci i w każdym wieku na specjalne okazje i uroczystości. Występuje w różnych stylach i tkaninach i może być noszona z ozdobnym paskiem lub bez. Wywodzący się z różnych kręgów kulturowych, tradycyjny strój słynie z centralnego rozcięcia, guzików i bogatych, ręcznie wykonanych zdobień, często z haftem, koralikami i cekinami. Kaftan jest noszony podczas ważnych wydarzeń społecznych i religijnych, takich jak śluby, chrzciny, rytuały związane z osiągnięciem dojrzałości i święta.
  
  Tradycje plecionkarskie, Polska
  
  Plecionkarstwo to sztuka wykorzystywania naturalnych materiałów, takich jak wiklina, korzenie, słoma, pałka wodna, kora lipowa i łyko, do tworzenia praktycznych przedmiotów i dekoracji. Jest praktykowane przez osoby każdej płci. Niektórzy tkacze pracują niezależnie, podczas gdy inni pracują na zlecenie firm. Wielu certyfikowanych tkaczy prowadzi organizacje i oferuje kursy lub otwarte warsztaty. Chociaż tkacze zazwyczaj pracują w domowych warsztatach, aktywnie działają w lokalnych społecznościach, dzieląc się swoim rzemiosłem i promując jego kulturowe znaczenie poprzez wydarzenia takie jak konkursy, targi i wystawy.
  
  Kobza, tradycyjna wiedza, umiejętności i muzyka, Rumunia i Mołdawa
  
  Kobza to instrument strunowy w kształcie gruszki z krótką szyjką i drewnianym pudłem, tradycyjnie używany do nadawania rytmu i harmonii w muzyce ludowej. Można na nim grać solo lub w grupach, a zazwyczaj brzdąka się na nim złożonym gęsim piórem. Chociaż jego konstrukcja nieznacznie zmieniła się z biegiem czasu, na przykład wraz z ostatnim zastosowaniem metalowych strun, instrument nadal zachowuje swoją tradycyjną formę, zwłaszcza gdy jest wytwarzany przez lokalnych rzemieślników. Kobza jest używana głównie w społecznościach wiejskich, gdzie od dawna jest elementem spotkań towarzyskich, tańców i uroczystości.
  
  Kultura kuchni sumackiej, Tadżykistan
  
  Sumanak to wyjątkowe danie tradycyjnie przygotowywane podczas święta Nowruz. Przyrządza się go z kiełków pszenicy, masła i mąki, symbolizując przebudzenie natury i odrodzenie. Kiełki pszenicy, zwane "sabza", symbolizują nowe życie na wiosnę. Proces obejmuje mycie, prażenie i miażdżenie pszenicy, a następnie gotowanie soku przez nawet dziesięć godzin. Istnieje kilka rodzajów sumanaku, z których każdy różni się nieznacznie sposobem przygotowania. Wyrób sumanaku to wspólne zajęcie, zazwyczaj wykonywane przez grupę kobiet, które na zmianę mieszają w garnku, śpiewając tradycyjne pieśni i tańcząc.